पत्रकारितेची दुनिया मोहमयी आहे.मात्र या मोहमयी दुनियेतली दुसरी बाजू काळीकुट्ट आणि तेवढीच काळजी वाटावी अशी आहे. महाराष्ट्रातही किमान पन्नास ज्येष्ठ पत्रकार माझ्या माहितीत आहेत की, त्यांच्यासमोर आज मोठी आर्थिक अडचण आहे. औषधोपचारासाठीही पैसे नाहीत. पण त्याची ना समाजाला काळजी ना सरकारला. समाजाला केवळ ब्ल्रॅकमेलिंग करणारे, खंडणी मागणारे मुठभर पत्रकार दिसतात. त्यांच्या गाड्या वगैरे दिसतात. निष्ठेनं पत्रकारिता करणारे पत्रकार मोठ्या संख्येनं आहेत त्यांची दुःख मात्र कोणालाच दिसत नाहीत. त्यांच्यासाठी कोणीच काही करताना दिसत नाही. पत्रकारांनी आपला धर्म पाळला पाहिजे, अशी अपेक्षा व्यक्त करणारा समाज प्रामाणिक पत्रकाराच्या पाठिशी उभा राहताना दिसत नाही. पत्रकारिता हे सतीचं वाण खऱंच पण याचा अर्थ असा नाही की, समाजासाठी आयुष्य वेचणा-या पत्रकारांनी अन्नानं करीत मरावं. पत्रकारांच्या नावानं नेहमीच बोटं मोडणा-या समाजानं याचा विचार करावा. पत्रकारांनी आणि पत्रकार संघटनांनीच आता स्वतःसाठी काही करण्याची गरज आहे. या दृष्टीनं मी काही प्रय़त्न करीत आहे. बघू यात कितपत यश येतं ते.
साभार : पत्रकार एस.एम. देशमुख
यांच्‍या फेसबुकवरुन